Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

immutationis N F

  • 1 immutatio

    change, alteration, process of changing; substitution/replacement

    Latin-English dictionary > immutatio

  • 2 insolens

    in-sŏlens, ntis, adj. [2. in-soleo].
    I.
    In gen., i. q. insuetus, contrary to custom, unaccustomed to a thing; unusual, not in use (class.); constr. absol., or with gen.:

    quid tu Athenas insolens?

    Ter. And. 5, 4, 4:

    mutatos deos flebit et aspera aequora emirabitur insolens (= antea insuetus tam celeris immutationis),

    Hor. C. 1, 5, 8:

    verbum, i. q. insuetum, insolitum,

    Cic. Or. 8, 25; Quint. 4, 1, 58; Gell. 11, 7, 1; cf. in sup.: insolentissimum nomen, Quint. prooem. § 14.—With gen.:

    infamiae,

    Cic. Att. 2, 21, 3; id. de Or. 1, 48, 207:

    belli,

    Caes. B. C. 2, 36:

    bellorum,

    Tac. H. 1, 87:

    audiendi,

    id. A. 15, 67:

    vera accipiendi,

    Sall. H. 4, 48 Dietsch:

    ruris colendi,

    Gell. 19, 12, 7:

    malarum artium,

    Sall. C. 3, 4 al. —
    II.
    In partic.
    A.
    Excessive, immoderate; haughty, arrogant, insolent:

    insolenti alacritate gestire,

    Cic. Tusc. 5, 14, 42:

    ostentatio,

    id. Par. 6, 1, 42:

    victoria,

    id. Marc. 3, 9:

    laetitia,

    Hor. C. 2, 3, 3:

    exercitus,

    id. ib. 1, 6, 21:

    nec erat ei verendum, ne vera de se praedicans, nimis videretur aut insolens, aut loquax,

    Cic. de Sen. 10, 31:

    ne in re nota multus et insolens sim,

    id. de Or. 2, 87, 358:

    non tam insolens sum, quam ineruditus,

    id. Dom. 34, 92:

    nihil umquam neque insolens, neque gloriosum ex ore ejus exiit,

    Nep. Tim. 4:

    Fortuna ludum insolentem ludere pertinax,

    Hor. C. 3, 29, 50.— Comp.:

    secundis rebus insolentiores,

    Hirt. B. G. 8, 13.— Sup.: insolentissimi homines, Cael. ad Cic. Fam. 8, 12, 3.—
    B.
    Extravagant, prodigal:

    in aliena re,

    Cic. Rosc. Am. 8, 23:

    in pecunia,

    id. de Or. 2, 84, 342.—
    C.
    Unfrequented, lonely:

    locus,

    Pall. 12, 4, 2.— Hence, adv.: insŏlenter.
    1.
    Unusually, contrary to custom (class.):

    evenire insolenter et raro,

    Cic. Inv. 1, 28, 43:

    verbum fingere,

    Gell. 1, 21, 5.— Comp.:

    insolentius hac figura uti,

    Gell. 10, 13, 4.—
    2.
    Immoderately; haughtily, insolently:

    Gorgias his festivitatibus insolentius abutitur,

    Cic. Or. 52, 176:

    auctorem extinctum laete atque insolenter ferre,

    with insolent exultation, id. Phil. 9, 3, 7:

    victoriā suā insolenter gloriari,

    Caes. B. G. 1, 14:

    se efferre,

    Cic. Tusc. 4, 17, 39:

    a sorore irrisa,

    Flor. 1, 26:

    dictum,

    Quint. 1, 5, 9:

    hostis insequens,

    Caes. B. C. 1, 45.— Comp.:

    se insolentius jactare,

    Cic. Cat. 2, 9, 20; Caes. B. C. 3, 46. — Sup.:

    insolentissime obequitare,

    Val. Max. 3, 2, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > insolens

  • 3 insolenter

    in-sŏlens, ntis, adj. [2. in-soleo].
    I.
    In gen., i. q. insuetus, contrary to custom, unaccustomed to a thing; unusual, not in use (class.); constr. absol., or with gen.:

    quid tu Athenas insolens?

    Ter. And. 5, 4, 4:

    mutatos deos flebit et aspera aequora emirabitur insolens (= antea insuetus tam celeris immutationis),

    Hor. C. 1, 5, 8:

    verbum, i. q. insuetum, insolitum,

    Cic. Or. 8, 25; Quint. 4, 1, 58; Gell. 11, 7, 1; cf. in sup.: insolentissimum nomen, Quint. prooem. § 14.—With gen.:

    infamiae,

    Cic. Att. 2, 21, 3; id. de Or. 1, 48, 207:

    belli,

    Caes. B. C. 2, 36:

    bellorum,

    Tac. H. 1, 87:

    audiendi,

    id. A. 15, 67:

    vera accipiendi,

    Sall. H. 4, 48 Dietsch:

    ruris colendi,

    Gell. 19, 12, 7:

    malarum artium,

    Sall. C. 3, 4 al. —
    II.
    In partic.
    A.
    Excessive, immoderate; haughty, arrogant, insolent:

    insolenti alacritate gestire,

    Cic. Tusc. 5, 14, 42:

    ostentatio,

    id. Par. 6, 1, 42:

    victoria,

    id. Marc. 3, 9:

    laetitia,

    Hor. C. 2, 3, 3:

    exercitus,

    id. ib. 1, 6, 21:

    nec erat ei verendum, ne vera de se praedicans, nimis videretur aut insolens, aut loquax,

    Cic. de Sen. 10, 31:

    ne in re nota multus et insolens sim,

    id. de Or. 2, 87, 358:

    non tam insolens sum, quam ineruditus,

    id. Dom. 34, 92:

    nihil umquam neque insolens, neque gloriosum ex ore ejus exiit,

    Nep. Tim. 4:

    Fortuna ludum insolentem ludere pertinax,

    Hor. C. 3, 29, 50.— Comp.:

    secundis rebus insolentiores,

    Hirt. B. G. 8, 13.— Sup.: insolentissimi homines, Cael. ad Cic. Fam. 8, 12, 3.—
    B.
    Extravagant, prodigal:

    in aliena re,

    Cic. Rosc. Am. 8, 23:

    in pecunia,

    id. de Or. 2, 84, 342.—
    C.
    Unfrequented, lonely:

    locus,

    Pall. 12, 4, 2.— Hence, adv.: insŏlenter.
    1.
    Unusually, contrary to custom (class.):

    evenire insolenter et raro,

    Cic. Inv. 1, 28, 43:

    verbum fingere,

    Gell. 1, 21, 5.— Comp.:

    insolentius hac figura uti,

    Gell. 10, 13, 4.—
    2.
    Immoderately; haughtily, insolently:

    Gorgias his festivitatibus insolentius abutitur,

    Cic. Or. 52, 176:

    auctorem extinctum laete atque insolenter ferre,

    with insolent exultation, id. Phil. 9, 3, 7:

    victoriā suā insolenter gloriari,

    Caes. B. G. 1, 14:

    se efferre,

    Cic. Tusc. 4, 17, 39:

    a sorore irrisa,

    Flor. 1, 26:

    dictum,

    Quint. 1, 5, 9:

    hostis insequens,

    Caes. B. C. 1, 45.— Comp.:

    se insolentius jactare,

    Cic. Cat. 2, 9, 20; Caes. B. C. 3, 46. — Sup.:

    insolentissime obequitare,

    Val. Max. 3, 2, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > insolenter

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»